Δεν είναι ότι μου λείπει η έμπνευση. Σαφώς δεν είναι ότι μου λείπουν οι αφορμές! Απλά, τελευταία το βρίσκω κάπως δύσκολο να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου σε ένα μόνο θέμα, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.
Έχοντας βγεί λοιπόν, από μια περίοδο κατάνυξης για όλους εμάς τους Ορθόδοξους και έχοντας την ευκαιρία, λόγω όλου αυτού του τοπίου μαρτυρίου και υπέρτατης θυσίας του Θεανθρώπου, να καταφέρω να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την δική μου προσωπική μιζέρια, είπα να συγκεντρώσω κανα δυό λογάκια, για αυτό που με εντυπωσιάζει τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες.
Δυστυχώς λοιπόν, ζούμε σε μια εποχή χαλάρωσης των πάντων, ηθών, αρχών, νόμων και τάξης, και σίγουρα, σε μια εποχή έλλειψης. Μας λείπουν - κακά τα ψέματα - πολλά πράγματα από την ζωή μας. Μας λείπουν τα "προς το ζειν" - τα φράγκα ρε παιδάκι μου, μας λείπει πολύ η δουλεία που χάσαμε και δεν θα ξαναβρούμε, θα μας λείψει σίγουρα και το τελευταίο έσοδό μας - "ταμείο ντε!! - που τελείωσε και δεν ξαναγυρίζει, μας λείπουν εκείνα τα λίγα βραδάκια που μαζευόμασταν με φίλους για κανα τσίπουρο, αλλά αυτό που λείπει πάνω απ' όλα σε όλους μας και κυρίως του νεότερους, είναι τα είδωλα, οι ήρωες - πως να το εξηγήσω!
Τόσο πολύ μας τέλειωσαν οι πραγματικοί ήρωες, που η ανάγκη ύπαρξής τους, μας έχει οδηγήσει στην χειρότερη πρακτική δημιουργίας ψεύτικων ειδώλων και ηρώων ή την ηρωωποίηση προσώπων που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν υποδείγματα συμπεριφοράς.
Το αστείο της υπόθεσης είναι, ότι η χώρα μας, παρήγαγε ανά τους αιώνες, ήρωες και ινδάλματα με το σωρό, πραγματικούς ήρωες, καθημερινούς, υποδείγματα προς μίμηση!
Αυτοί όμως έφυγαν, κανείς φαίνεται δεν είχε τα κότσια να τους μιμηθεί, για κάποιο περίεργο λόγω, σταματήσαμε να αναπαράγουμε τα κατορθώματά τους και έτσι, μοιραία, ξεχάστηκαν από τους μεγαλύτερους και οι μικρότεροι δεν είχαν την ευκαιρία να του γνωρίσουν ούτε από διηγήσεις και ετσι έσβησαν.......
Όμως οι απειλές δεν σταμάτησαν ποτέ, οι δαίμονες μας - προσωπικοί ή συλλογικοί - συνέχισαν να μας επιτίθενται, κι αν νομίζαμε ότι πια οι ήρωες δεν μας χρησίμευαν, ανακαλύψαμε με τον χειρότερο τρόπο, πως χρειαζόμασταν όσο ποτέ άλλωτε, κάτι να λάμπει στον ορίζοντα και να μας δείχνει τον δρόμο. Χρειαζόμασταν κάποιον σαν και εμάς, όχι έναν Άγιο, όχι τον Χριστό μας που θα μας δώσει ελπίδα μακρόχρονη για μια καλύτερη ζωή μετά, μα κάποιον σαν και εμάς, γήινο, καθημερινό, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, φαινομενικά τουλάχιστον.....
Και έτσι κατασκευάσαμε μια νέα φυλή, μια νέα ράτσα, που όλα μπορεί να τα υπομείνει και να παραμένει συγχρόνως glamourous, να διατηρεί ενα life style συγκεκριμένο, να είναι υπεράνω των καταστάσεων ρε αδερφέ!!!
Δημιουργήσαμε τους celebrities!!!!! Και υιοθετήσαμε και την συμπεριφορά τους και μιμηθήκαμε το τρόπο ζωής τους και την λάμψη τους. Και βουλιάξαμε μέσα στο βούρκο της καθημερινά συνεχιζόμενης απαξίωσης των πάντων!!!
Και δεν έχουμε πια το κουράγιο, ούτε καν να εντοπίσουμε τους εχθρούς μας, τις απειλές που μαίνονται τριγύρω μας, από πια κατεύθυνση έρχονται!!
Και ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η αποχαύνωση αυτή, έφερε πια τον εχθρό όχι απλά "προ των πυλών", αλλά - αλίμονο - ΕΝΤΟΣ αυτών.
Ας βρεθεί ένας πραγματικός ηρώας, ας βρεθεί ακόμη ένας εύζωνας να τυλιχτεί με την σημαία και να σαλτάρει από την Ακρόπολη!
Ας αλλάξει κάτι που να μας βγάλει από τον λήθαργο!
Έχοντας βγεί λοιπόν, από μια περίοδο κατάνυξης για όλους εμάς τους Ορθόδοξους και έχοντας την ευκαιρία, λόγω όλου αυτού του τοπίου μαρτυρίου και υπέρτατης θυσίας του Θεανθρώπου, να καταφέρω να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την δική μου προσωπική μιζέρια, είπα να συγκεντρώσω κανα δυό λογάκια, για αυτό που με εντυπωσιάζει τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες.
Δυστυχώς λοιπόν, ζούμε σε μια εποχή χαλάρωσης των πάντων, ηθών, αρχών, νόμων και τάξης, και σίγουρα, σε μια εποχή έλλειψης. Μας λείπουν - κακά τα ψέματα - πολλά πράγματα από την ζωή μας. Μας λείπουν τα "προς το ζειν" - τα φράγκα ρε παιδάκι μου, μας λείπει πολύ η δουλεία που χάσαμε και δεν θα ξαναβρούμε, θα μας λείψει σίγουρα και το τελευταίο έσοδό μας - "ταμείο ντε!! - που τελείωσε και δεν ξαναγυρίζει, μας λείπουν εκείνα τα λίγα βραδάκια που μαζευόμασταν με φίλους για κανα τσίπουρο, αλλά αυτό που λείπει πάνω απ' όλα σε όλους μας και κυρίως του νεότερους, είναι τα είδωλα, οι ήρωες - πως να το εξηγήσω!
Τόσο πολύ μας τέλειωσαν οι πραγματικοί ήρωες, που η ανάγκη ύπαρξής τους, μας έχει οδηγήσει στην χειρότερη πρακτική δημιουργίας ψεύτικων ειδώλων και ηρώων ή την ηρωωποίηση προσώπων που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν υποδείγματα συμπεριφοράς.
Το αστείο της υπόθεσης είναι, ότι η χώρα μας, παρήγαγε ανά τους αιώνες, ήρωες και ινδάλματα με το σωρό, πραγματικούς ήρωες, καθημερινούς, υποδείγματα προς μίμηση!
Όμως οι απειλές δεν σταμάτησαν ποτέ, οι δαίμονες μας - προσωπικοί ή συλλογικοί - συνέχισαν να μας επιτίθενται, κι αν νομίζαμε ότι πια οι ήρωες δεν μας χρησίμευαν, ανακαλύψαμε με τον χειρότερο τρόπο, πως χρειαζόμασταν όσο ποτέ άλλωτε, κάτι να λάμπει στον ορίζοντα και να μας δείχνει τον δρόμο. Χρειαζόμασταν κάποιον σαν και εμάς, όχι έναν Άγιο, όχι τον Χριστό μας που θα μας δώσει ελπίδα μακρόχρονη για μια καλύτερη ζωή μετά, μα κάποιον σαν και εμάς, γήινο, καθημερινό, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, φαινομενικά τουλάχιστον.....
Και έτσι κατασκευάσαμε μια νέα φυλή, μια νέα ράτσα, που όλα μπορεί να τα υπομείνει και να παραμένει συγχρόνως glamourous, να διατηρεί ενα life style συγκεκριμένο, να είναι υπεράνω των καταστάσεων ρε αδερφέ!!!
Και δεν έχουμε πια το κουράγιο, ούτε καν να εντοπίσουμε τους εχθρούς μας, τις απειλές που μαίνονται τριγύρω μας, από πια κατεύθυνση έρχονται!!
Ας βρεθεί ένας πραγματικός ηρώας, ας βρεθεί ακόμη ένας εύζωνας να τυλιχτεί με την σημαία και να σαλτάρει από την Ακρόπολη!
Ας αλλάξει κάτι που να μας βγάλει από τον λήθαργο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου