Απών!

Περνάει ο χρόνος. Πιο γρήγορα απ' ότι φανταζόμουν όταν αλόγιστα ξόδευα την εφηβεία μου!
Ανελλιπώς το ρολόι χτυπά και κάθε χρόνο φαίνεται σαν να χτυπά γρηγορότερα. Εντυπωσιακό έτσι;
Ποιος το περίμενε. Κάποτε λέγαμε θα κατακτήσουμε τον κόσμο σε 24 ώρες!
Τώρα πια το 24ωρο δεν φτάνει ούτε για να βάλεις στην σειρά τις σκέψεις σου. Και ο "γεμάτος" κόσμος μου αδειάζει επικίνδυνα!
Κάποιος πρέπει να μου το είχε πει κάποτε, δεν θυμάμαι πια τόσο καλά, θυμάμαι μόνο πως γέλασα!
Γέλασα με την ψυχή μου!
Μου το είχε πει, "...αυτά που θέλεις θα φεύγουν και αυτά που δεν σε νοιάζουν θα επιμένουν!"
Και εγώ γέλασα....
Και μήπως θα είχα κάνει κάτι διαφορετικά; Μάλλον όχι.
Απόντες! Όλοι απόντες!
Και αυτοί που χρειάζομαι περισσότερο έφυγαν! Κάποιοι για λίγο, προσωρινά, κάποιοι δεν θα ξανάρθουν. Ποτέ....
Όμως όπως και να'χει, δεν είναι κανένας τους εδώ. Δεν έχει σημασία να σ'αγαπούν ή να σε θυμούνται. Στο τέλος είσαι πάντα μόνος!
Και κλείνεσαι περισσότερο, στιγμή στην στιγμή. Και όλοι σε ρωτούν τι έχεις, κανένας δεν ρωτά γιατί το έχεις αυτό που έχεις. Κανείς δεν ρωτά την αιτία, όλοι ζουν για την στιγμή. Κανένας δεν σκέφτεται τι θα απομείνει πίσω... όταν η καρέκλα θα αδειάσει... όταν όλοι οι υπόλοιποι θα έχουν παραπάνω ανάσες...
Και το ρολόι χτυπάει... ανελλιπώς, ασταμάτητα...
Χθες έπρεπε να είσαι χαρούμενος, ανάμεσα σε ανθρώπους, όχι όλους, αυτούς που πρέπει αυτούς που χρειάζεσαι περισσότερο, αυτούς που έχεις ανάγκη!
Έπρεπε! Αλλά ήσουν και εσύ απών! Ούτε ο ίδιος δεν παρουσιάστηκες στην ετήσια φιέστα, ούτε εσύ ήσουν παρών!
Δεν έχει πισωγύρισμα τώρα. Αυτή η Δευτέρα δεν θα ξαναπεράσει, ούτε και η Τρίτη και καμιά άλλη μέρα που περνάει δεν θα ξαναπεράσει. Ο Αχέρωντας άρχισε να κατηφορίζει και ποτάμια σαν και αυτό δεν αλλάζουν πια την πορεία τους!
Μέχρι οι απουσίες να γίνουν πολύ περισσότερες από τις παρουσίες.
Απών!